Week 8 – zoals verwacht loopt alles anders

Als kind schreef ik altijd in vriendenboekjes dat ik dolfijnen trainer wilde worden. Nou, dat is niet gelukt (gelukkig maar, want dolfijnen horen in de zee). Toen ik op de middelbare school zat zei ik tegen mijn moeder dat ik drie verschillende banen tegelijk wilde doen. Ik kon toen al niet tegen routine blijkbaar . Dat is wel gelukt uiteindelijk, met een burn-out als gevolg, maar dat ter zijde . 

Wat is het in eerste instantie geworden? Om te beginnen ben ik Communication & Multimedia Design gaan studeren in Rotterdam. Dat bleek een te zware studie, waardoor ik binnen een half jaar stopte. You gotta stay true to yourself. Vervolgens heb ik bij de Albert Heijn gesolliciteerd als caissière, maar ze zagen meer een teamleider in mij. Well, prima! 

Ik heb in die tijd veel geld verdiend en direct ook uitgegeven aan festivals, feestjes en kleding. ‘You only live once’ was toen het motto. Wat een heerlijk onbezonnen tijd was dat. Met uiteindelijk een Human Resources diploma in de pocket, ben ik ‘echt’ gaan werken. Maar, zoals verwacht loopt alles anders…

Het kantoorleven, of Afrika?

Ik werkte 7 maanden op de HR backoffice van een groot energiebedrijf, toen mijn baas zei: “Wordt het niet eens tijd dat je een keer vrij neemt?” Ik merkte stiekem al na drie weken dat dit administratief werk absoluut niets voor mij was. Maar he… ‘het verdiende goed’, ‘ik had een eerste baan’, ‘het was een groot bedrijf’, bla bla bla. Er werd nooit gevraagd: “Vind je het ook leuk?” Die vraag stelde ik mezelf ook niet, want dat was niet aan de orde op de een of andere manier. Oftewel: dit was het recept om de fout in te gaan.

In plaats van dat ik in mijn proeftijd eerlijk toegaf dat dit werk niets voor mij was, viel ik terug op Ritalin. Een medicijn voor je concentratie als je AD(H)D hebt, wat ooit geconstateerd was in mijn jeugd. “Ik moest en zou het volhouden”, was een diepgewortelde overtuiging. Iets wat in de familie het motto was, en generatie op generatie is doorgegeven. Iets wat wij als generatie met alle kennis van nu kunnen doorbreken gelukkig . 

Ik kan je vertellen: Ritalin is oprecht een soort drugs. Leuk voor op een festival, maar niet voor in het dagelijks leven hoor. Je gevoel wordt enorm afgevlakt en ik voelde dus ook echt geen grenzen meer in mijn lichaam. Ik ramde van ’s ochtendsvroeg tot ’s avonds laat op mijn toetsenbord en ging daarna nog van alles doen. Ik nam nooit vrij en ik was een soort robot geworden. Een robot die na 7 maanden op het matje werd geroepen door de baas. Want die zag de bui al eerder hangen dan ikzelf. 

En inderdaad… het was tijd om vrij te nemen. Iets langer dan gepland, want ik kreeg thuis een flinke paniekaanval. Ik zat in een burn-out. Goh. Enfin… het werd de hoogste tijd om iets te doen waar ik wél energie van kreeg. En één van mijn dromen was om vrijwilligerswerk te doen in Afrika, dus ik besloot om eens naar mijn ‘gut-feeling’ te luisteren. Ik nam ontslag en hop! Op naar Tanzania voor een paar maanden. Dat was zoooo’n bevrijdend gevoel…

De Efteling, horeca én voor mezelf beginnen.

Daarna volgde een periode van re-integreren, want je moet toch ergens je geld vandaan halen. Ik begon bij een leuke koffiezaak in Breda, maar werd al gauw opgepiept door de Efteling. Daar had ik tijdens mijn HR studie stage gelopen, en ze zaten hoog qua werk, dus de vraag was of ik een paar maanden wilde bijspringen. Diep van binnen wist ik dat dit niet slim was, maar ik had mijn overtuiging nog niet helemaal doorbroken daar in Tanzania, dus ik zei volmondig ‘JA’. Ik bleef ook bij de koffiezaak werken, want dat vond ik echt heel leuk om te doen (toch iets geleerd). En daarnaast ging ik drie dagen per week bij de Efteling aan de slag als recruiter.

Vervolgens merkte ze daar dat ik erg goed was in teksten schrijven. Grappig, want dat ging me eigenlijk heel mijn leven al goed af, maar wie leerde je toen op school dat je ook tekstschrijver of content creator kon worden? Maar verslagen schrijven, gedichtjes bedenken, ja hoor. Dat kost(e) mij geen enkele moeite en ik haalde op school altijd tienen voor taal. Dus ik hielp mee met de werken-bij site, beleidsplannen vormgeven, en toen viel het kwartje eerder bij hen dan bij mij: “Moet jij niet iets gaan doen in de richting van communicatie?” Daar voelde ik wel wat voor! Dus naast mijn twee banen begon ik met een studie bij LOI: Communication & Multimedia Design. Hé! Toch back to the beginning! En die drie ‘banen’ tegelijk had ik ook ineens bereikt! Dat was overigens niet de meest slimme zet, want burn-out nummer twee deed al snel zijn intrede. Maar he… zo koppig en eigenwijs als ik ben had ik het wel gedaan.

Als vlucht van alle druk, en met de kennis van de opleiding in de pocket, had ik ineens de oplossing: voor mezelf beginnen. Kiek & Create was geboren. Wie had dat gedacht! Zo kon ik eindelijk zelf mijn tijd indelen, doen wat ik leuk vind, en energie beter verdelen. Niet wetende wat er allemaal bij kwam kijken als ondernemer, maar dat kwam later wel. Met twee ouders die al jaren in de communicatiewereld zaten, was het makkelijk aan klanten te komen en ik leerde van hen alle kneepjes van het vak. 

Het bleek al gauw een succes. Met tientallen mental breakdowns, maar een succes . Waar die vandaan kwamen? Alles meteen perfect willen doen. Wat bleek: perfectie is aangeleerd gedrag, gebaseerd op verslaving aan goedkeuring. Aha… daar had ik dus last van!

Ondernemen, of horeca, of allebei?

Enfin, met dat redelijk belangrijke inzicht zette ik mijn reis door het werkende leven verder. Ik bleef destijds nog deels in de horeca werken, want zo had ik wat financiële zekerheid. Wat ik me niet goed realiseerde was, dat wanneer ik in de koffiezaak stond, ik vooral met mijn hoofd bij klanten zat. Dit was erg onrustig, en de dagen in de koffiezaak werden drukker en drukker. Hierdoor raakte ik uitgeput en had ik niet genoeg energie over om leuke dingen te doen, maar deed ik het toch. Mijn gezondheid stond niet bepaald op nummer één kun je wel zeggen. Dus in het kader van: “Een ezel stoot zich niet twee keer aan dezelfde steen”, dat doet deze ezel wel. En niet alleen op werkgebied hoor Burn-out nummer drie lag op de loer. Well done Kiki. Well done. 

‘Gelukkig’ kwam toen corona. Mijn redding (en later mijn halve doodvonnis, maar dat wist ik toen nog niet gelukkig). We mochten een paar maanden niet in de horeca werken, maar werden wel (deels) doorbetaald. Dat kwam voor mij op het ideale moment. Die echte burn-out fase haalde ik daardoor net niet, want ik kon lekker met mijn gin-tonic thuis op het balkon van de zon genieten en uitrazen. Hoe erg die periode voor velen ook was, voor mij was het destijds paradijs. Ik kon me focussen op Kiek & Create, en ik weet nog dat ik vooral veel nadacht over hoe ik mijn toekomst wilde inrichten, zonder burn-outs. Dat leek mij uiteindelijk toch een beter plan . Dus ik besloot om aan mijn niet helpende overtuigingen te werken. Doorbreken die handel.

Eventually… she found her way.

Na een flinke persoonlijke ‘deep dive’ was ik er klaar voor. Het was inmiddels best een saaie periode aan het worden, want er was een lange lockdown gaande in Nederland. Ik werkte alleen, ik was (weer) single en ik woonde alleen. Je mocht vrij weinig van de overheid, dus het was erg ‘alleen’ allemaal. En de horecazaak moest helaas sluiten, dus ik was volledig gefocust op mezelf. Wat tot op een bepaald punt fijn was, maar na dat punt vooral heul erg boring. Ik moest uitkijken dat ik niet van burn-out naar bore-out ging, want die heb je ook nog he .

Ik weet nog dat ik mijn huis in vrolijke kleuren schilderde, overal items van het strand ophing, en elke ochtend naar mijn raam liep en naar buiten keek. Alsof die bruine singel ineens zou veranderen in een azuurblauwe zee. Uhuh. Ik wist dat ik ooit op het strand zou wonen, mijn favoriete plek, dus ik had op een gegeven moment nog maar één gedachte: “Wat. Doe. Ik. Hier. Nog?” En elke dag stond ik op met dat beeld van het strand.

Het duurde een aantal weken, totdat ik het écht helemaal beu was. Ik zocht op internet een zonnige plek in Europa, en ik stuitte op Lagos in Portugal. Ik had wat plaatjes op Google bekeken, maar verder wist ik niks van deze plek. Ik ging puur op intuïtie. De beste beslissing in mijn leven. Iets ik veel vaker -en eerder- had moeten doen. 

Vanuit een digital nomad villa (een villa die je deelt met andere ondernemers) werkte ik dagelijks voor Kiek & Create aan leuke projecten met leuke mensen. Na het werk gingen we samen naar het strand, volgden we een yogales, of gingen we op stap in het dorp. Ik kon niet geloven dat ik het had gehaald. Eindelijk had ik mijn droomleven! En wat zat er al die tijd in de weg? Stomme, stomme overtuigingen. En die koppigheid. I admit.

Ik was helemaal in balans, had geen stress, en werd onwijs geïnspireerd door alle mensen die ik ontmoette. En… ik leefde aan het strand. Wat ik al die tijd voor me zag. Ik had het gemaakt, terwijl dit het meest planloze-plan ooit was!! Ik weet nog dat ik voor twee weken had geboekt, maar ik ben uiteindelijk 5 maanden gebleven. Ik wilde niet meer in Nederland wonen, en ik zou mijn appartement opzeggen. Maar, zoals verwacht loopt alles anders…

Dromen die falen horen er ook bij

Ik kwam thuis toen mijn zusje haar verjaardag vierde. Die volgende dag wilde ik eigenlijk mijn appartement opzeggen, maar mijn zusje vroeg die avond of ze tijdelijk in mijn appartement mocht. Ze had net een baan in Nederland gevonden, en een eigen accommodatie was toen al niet bepaald goedkoop. Ik vond het aan de ene kant lastig, omdat ik zo niet mijn ‘strings’ met Nederland kon doorknippen, maar ik wilde haar ook graag helpen. Ook dat was mijn onderbuikgevoel. En daar luisterde ik tegenwoordig naar.

We hebben nog een tijdje samengewoond, maar het digital nomad leven was zo goed bevallen, dat ik het dit keer in Bali ging proberen. Want he, dat scheen het ‘Walhalla’ te zijn voor digi nomads, en dat moet je mij geen twee keer zeggen. Het was super spannend, maar als je iets wilt, zul je spannende dingen moeten doen om het te bereiken. Met een grote backpack vertrok ik naar Indonesië, en ben ik eerst drie weken rond gaan reizen. Dat beviel ontzettend goed, totdat ik daar ging werken. 

Vanaf dat moment ging alles mis . Ja, helaas. Het kan niet altijd rozengeur en maneschijn zijn. Mijn nomad accommodatie die ik had geboekt bestond niet (?). Ik kreeg daarbij een whiplash tijdens het sporten en ik moest gedwongen boven budget in Canggu verblijven (waar ik per ongeluk twee keer voor had betaald, en het was heel lastig om de dubbele boeking terug te krijgen). Het lukte me ook absoluut niet om te aarden in Canggu en de mensen waren vooral bikini influencers. Ik ervaarde mijn eerste aardbeving en als kers op de taart kreeg ik corona. Ik weet niet wat ik fout heb gedaan in mijn verleden, maar als dit karma was, dan was het flink mis . Ik kon maar één ding doen: de realiteit omarmen en mezelf er doorheen slepen.  

Helaas kon ik mijn ticket niet om boeken -en was een nieuw ticket veel te duur- dus ik moest nog drie weken uitzitten. Ik kan je vertellen: dat waren drie héle lange weken. Als een echte emotie-eter heb ik mezelf elke dag dag op pancakes, brownies en bier gestort. Dat was dan wel weer lekker. Ik kwam in no-time kilo’s aan en ik was absoluut niet gelukkig. But, I did it. 

De draad weer oppakken, waar en hoe?

Toen ik vijf dagen op bed lag met corona in Bali leek het op een flinke griep. Niet wetende wat me daarna te wachten stond. Ik kreeg het in Nederland nog een keer en ik werd ontzettend ziek. Van het ene op het andere moment zakte ik door mijn benen, en dat was het begin van iets wat ik écht nooit had gedacht: het post-covid syndroom. Dan denk je alles gehad te hebben, maar nee hoor. Het leven zit vol verassingen. 

Zoals je leest ben ik geen opgever. Ik haal overal mijn lessen uit om het in het vervolg beter te doen. Dus ik boekte alsnog een ticket naar Portugal, om te kijken of het nog steeds diezelfde ‘droomvibe’ was als toen. Maar ik was helaas te ziek om het echt te ervaren. Ik werd regelmatig wakker in mijn eigen spuug (sorry, heel vies), en kon me absoluut niet concentreren op werk. Ik was 24/7 zó misselijk, dus naar huis gaan was de beste optie. Soms kun je niet doen wat je wil, maar moet je doen wat goed voor je is. 

Uiteindelijk ben ik vijf maanden zó misselijk geweest. Ik kreeg onwijze buikpijn erbij, ging regelmatig naar de huisarts, maar die zei dat ze niks kon doen. Ik heb in deze tijd veel zwangerschapstesten gedaan kan ik je vertellen Zelfs nog mijn bloed laten testen of het niet positief was, want alles leek erop. Alleen als ik iets at of een wijntje dronk was het gevoel heel even weg. Dus inderdaad: ik begon meer te eten en regelmatig een wijntje te drinken. Maar, daarnaast begon ik me ook te verdiepen in acupunctuur, suppletie en alternatieve geneeswijzen. En het hielp. Want als niemand het antwoord heeft, dan moet je op jezelf vertrouwen. Nu heb ik dat omgedraaid: ik vertrouw op mezelf, en als ik het antwoord niet weet, dan vraag ik het anderen. Aanrader!

Vluchten of vechten is trouwens voor mij (en vele anderen) een natuurlijke strategie, terwijl we niet meer in de oertijd leven. Dat copingsmechanisme is dus ook niet meer nodig. Er zijn echt geen tijgers of beren meer waardoor we met één oog moeten slapen. We zijn veilig. Dus die strategie gooide ik ook maar eens in de ring. Ik ging nog een maand naar Portugal, mijn ouders kwamen langs en daarna vloog ik in mijn eentje naar Malaga. Maar ik voelde me helaas steeds minder mijn energieke zelf, dus de gut-feeling zei duidelijk: STOP. go home. chill out. be sick. and get better. 

‘The only way to do it, is to go through it.’

De maanden daarna waren vreselijk. Op het moment dat je toegeeft aan zoiets, moet je door het stof. Maar met de dosis ervaring in mijn rugzak wist ik dat ik het wel aankon. En ik voelde dat het nodig was, dus we gingen er voor. Mijn lichaam was zó kapot, dat ik een tijdje bij mijn ouders ben gebleven. Veel liggen, af en toe een rondje lopen, en uiteindelijk kon ik ook weer een spelletje mee spelen. Elke druppel energie die ik had ging naar werk, want ik wilde mijn werk niet opgeven. Ik kreeg soms ook depressieve gedachtes, want hoe kon het… dat ik na al die jaren zoeken eindelijk mijn ideale leefstijl had gevonden, maar ineens verder dan ’terug bij af’ was!? Toch wist ik dat dit niet voor eeuwig duurde. Ik moest er ‘gewoon’ doorheen.

Well, here we are! Absoluut nog niet hoe het ooit was, maar binnen de beperkingen weet ik mijn draai te vinden. Mijn cellen krijgen alleen niet genoeg zuurstof om te functioneren, that’s all . En waar ik een paar weken geleden nog dacht dat ik ‘mijn oude leven’ wel kon vergeten, heb ik (eindelijk) hulp gevraagd bij de fysio, ergo, diëtiste en praktijkondersteuner om dit toch enigszins te bereiken. Ook ben ik meer open naar vrienden en familie over hoe ik me voel, want aan hen wilde ik ook eerst niet toegeven dat ik het moeilijk had. Maar het resultaat mag er zijn. Zo zie je maar weer. Het heeft zin om niet helpende overtuigingen en strategieën over boord te gooien. 

Met een succesvol tripje naar Barcelona in de pocket, drie mooie tripjes met vrienden in het vooruitzicht (waaronder een mini-nomad-trip naar Lagos, yaay!) en een leuke, uitdagende freelance opdracht waar ik mijn handen vol aan heb, lukt het me om binnen de beperkingen toch weer te leven. Ik weet als geen ander dat het soms anders kan lopen dan je verwacht, maar ik weet ook (inmiddels) hoe ik mezelf er doorheen moet navigeren. En dát… zouden meer mensen moeten weten (en doen)!

Moraal van het verhaal

Wat is nu het hele punt van dit verhaal? Buiten dat mijn carrièrepad nu globaal onder de loep ligt . Het gaat om: zoals verwacht loopt alles anders. Soms in je voordeel, soms in je nadeel. Je kunt je hele leven plannen, hard vechten voor wat je wil en vluchten voor wat je niet wilt, maar het is de kunst om jezelf door alle omstandigheden heen te navigeren. Go with the flow. Op een gezonde manier, met kennis en inzichten, zodat je er elke dag een beetje beter in wordt. Het leven leven heet dat. 

Ik heb in deze reis ook vriendschappen verloren, maar ook zeker weer nieuwe gemaakt. Ik heb op een houtje gebeten, maar ook als een queen geleefd. Ik heb me gestrest, onzeker, bang en verdrietig gevoeld, maar ook blij, energiek en gelukkig. Ik heb het allemaal omarmd, ik heb geleerd, en ik neem al die lessen mee om het morgen beter te doen. En soms is het goed om ook even te genieten van het uitzicht. En terug te blikken op hoe ver je bent gekomen. En vergeet vooral ook niet plezier te maken onderweg! Want ook daar zul je zelf voor moeten zorgen.

Ik heb inmiddels veel trucjes, oefeningen en inzichten gekregen om mezelf -en anderen- te navigeren. En hoe mooi zou het zijn als we dat soort lessen meer kunnen verspreiden? Biologie, wiskunde en taal zijn ook nodig, maar ook de emotionele ontwikkeling van de mens begint om ruimte te vragen. Want met verandering, verdriet, dood, ziekte of verderf krijgen we allemaal te maken. Daar is (nog) geen AI tool voor om dat op te lossen . En gelukkig maar. Dat zou ons al helemaal robots maken. En we blijven gewoon maar mensen he. 

Als laatste nog wat gratis advies van iemand die het liefste dit tegen haar jongere zelf zou willen zeggen:

“Wat voel je? Vind je het leuk? Waar word je blij van? Denk wat vaker aan je energiemanagement! Stop met alles in je eentje willen doen, ik kan je helpen! Onderzoek eens waar dat perfectionisme vandaan komt, want je mag ook fouten maken en leren. Er is overal hulp voor, en doe het niet in je eentje. Zet juist meerdere kleine stapjes in de goede richting, in plaats van grote sprongen. En als je even wilt stoppen, dan mag dat. Jouw gezondheid is het allerbelangrijkste. Neem je tijd.” Om maar ergens mee te beginnen . 

Wat denk jij? Waar zou jij meer over willen leren op dit gebied? Of heb je nog tips voor anderen die jou helpen door het leven te navigeren?

Liefs, Kiek.