Week 3 – En dan ben je ineens 33

Als je dit leest ben ik inmiddels 33 jaar geworden. Heuuuu. Ik heb echt nog nooit ZO geen zin gehad om mijn verjaardag te vieren 😂 Dat is letterlijk nog nooit gebeurd. Ik gaf vroeger de grootste feesten, huurde jarenlang cafés af, bestelde voor mezelf en een vriendin op ons 18e een limousine om ons door Breda rond te rijden, om vervolgens via een rode loper door het centrum naar de kroeg te gaan (dit regelde we voor onszelf inderdaad, hoezo?) Lol. Wat waren we jong, wild en zorgeloos. What HAPPENED?!?

Nou, ik kan je vertellen… gister zat ik op de bank een traantje weg te pinken bij de tekenfilm Tarzan. That happened. En ik leef in een heel strak long-covid revalidatie schema. That happened too. En ik zag gister een leuke Facebook herinnering uit 2012: 

“Leren is belangrijk voor het behalen van mijn studiepunten, wat weer belangrijk is voor het halen van mijn opleiding, wat weer belangrijk is voor mijn toekomst omdat ik veel geld wil verdienen en veel op vakantie wil later… #keep telling myself again and again“

That happened too. Gelukkig maar! 🤪 Zoals je ziet had ik toen al goede ideeën over de toekomst. En de uitvoering is ook erg goed gelukt moet ik zeggen. Maar dan ben je ineens 33… 

Blue Monday!? Blue Monday.

Ik bevind me momenteel in een vreemde fase kan ik je vertellen. Gister had ik voor het eerst ook ECHT een Blue Monday. Wat een vreselijke ervaring 😂 Met een half chronische ziekte op de bank, tussen het afplakfolie vanwege constructiewerk in huis, naast een klein ventilatortje dat hete lucht in m’n gezicht blaast om het warm te houden, met vrienden over de hele wereld, waarvan een deel kinderen heeft, en het andere deel leeft alsof ze voor altijd 25 zijn, scrollend door social media, waar je wordt doodgegooid met gelukszoekers en 3-daagse cursussen om je ‘purpose’ te vinden. En oja, met een oude Disney film op de achtergrond, waarbij ik al gauw een traantje moet wegpinken als Tarzan zijn moederaap leert kennen. Al mijmerend: is DIT hoe je 33 wordt!? My gosh 😂…

What a ride…

Het begint een beetje op een Bridget Jones tafereel te lijken, maar dat is het natuurlijk niet alleen. Wat heb ik gigantisch veel gedaan en meegemaakt in m’n leven. Zoals ik in mijn vorige column al schreef: het lijkt soms wel of ik 12 mensenlevens in 33 jaar heb geleefd. Vanaf mijn 12e dacht ik ook altijd heel, heel sterk dat ik maar 30 zou worden. Waarom? Daar is geen enkele logische of medische verklaring voor geweest. Puur onderbuikgevoel. Een heel, heel sterk onderbuikgevoel. Misschien dat ik daarom zo als een raket door het leven ben gevlogen! Om alles in elk geval gedaan te hebben voor m’n 30e 😂 Het is wel gelukt kan ik vertellen. En dat is maar goed ook, want dat is waar ik grotendeels op teer in deze nieuwe situatie. 

En nu dan?

Er zit in elk geval een verschil in WAAR je 33 wordt. Ik was laatst in Barcelona een hapje eten met een vriendin die daar woont, en die zei: “Girl, you are SO young! Everything is possible! Just go and enjoy life! No one talks here about jobs or future life. We are just enjoying the sun and some nice tapas! Living day by day. I’m the biggest example!” Zij is 41 geloof ik en ziet eruit als 28. Zo vol levenslust die vrouw. Heerlijk. Waarbij er hier toch écht (te) vaak wordt gevraagd: “En? Heb je al iemand? Wil je geen huis kopen? Heb je al nagedacht om je eitjes in te vriezen? Heb je er weleens bij stilgestaan dat je je hele leven alleen blijft?” Ja, dit vragen mensen echt. Die mensen moeten mij niet bellen vandaag 🤓 Geloof me, t’ is voor je eigen bestwil en veiligheid.

Ik kan je ook vertellen, dat ik aan de ene kant nog zeer jong en pienter van geest ben hoor. Je zal wel denken: “Duhh, je bent pas 33. Je hebt nog een heel leven voor je. Het is pas begonnen.” Maar nee nee nee, zo werkt het niet. Ik zit momenteel vast in een ziek lichaam, waar ik echt knots knettergek van word. En wat verdomd goed te vergelijken is met een vrouw van 80. Dat is denk ik de reden dat ik het ook echt niet wil vieren. Ik vind het te confronterend. Allemaal van die blije mensen om me heen, terwijl ik elke seconde van de dag aan m’n energie en remsysteem moet werken. Nee hoor, laat mij maar lekker met rust vandaag. Geen prikkels = geen long covid klachten = blije Kiki. Wel prikkels = ziek, zwak, misselijk, duizelig, hoofdpijn, buikpijn, koorts = héle chagrijnige Kiki. Dus doei! Ik bepaal lekker zelf wat ik wil doen vandaag! (Niet helemaal waar, ik moet werken… maar he. Het klinkt gewoon zo lekker om dat te roepen 😋)

Gisteren had ik ook nog zo’n confronterend moment. Toen werd ik flink bekogeld met sneeuwballen door een stel jongeren (ja, lach maar). Ik werd woest in de auto, maar aan de andere kant haalde mijn 12-jarige ‘ik’ me ook in: “Kiek… jij bent ook jong geweest. Pak ze dat nou niet af.” Oke oke… let’s have them some fun…

Of soms zit ik rustig te werken, en dan komt er ineens een zieke 2000′ hit voorbij. Dan schiet ik ineens tegen het plafond om even 5 minuten compleet uit mijn dak te gaan. Inclusief capuchon over mijn hoofd, rap gebaren en heftige dansmoves. Ik voel me dan echt 16 en nailing it! Om daarna bloedserieus een meeting in te gaan alsof ik het meest volwassen ben van de groep. Jep… this happens too. Many times by the way. Maar dat zien jullie niet 🤪

Enfin, de echte 33-jarige wereld anno 2024

Dus… dat idee om weer Disney films terug te kijken bevalt in elk geval verdomde goed. Ja, we gaan van de hak op de tak vandaag. Afgelopen week heb ik Lion King 1, Lion King 2, Belle & het Beest en Tarzan gezien. Oja en de week daarvoor De Kleine Zeemeermin. Wat er nog meer op het programma staat? Pocahontas en Mulan sowieso. Nog tips? Het haalt echt weer oude belevingen op en het gevoel hoe onbezorgd je was toen je deze films vroeger keek. Het is dan ook heel maf om daarna weer in ‘de echte wereld’ terug te komen. Want waar de FUCK zijn we hier mee bezig tegenwoordig 😂 

(riemen vast…ik heb momenteel heel veel tijd om te analyseren, dus hier komt een ‘ouwe vrouwen’ dump aan)

Het verschil is immens. Waar vroeger mensen gedurende hun leven erachter kwamen wat ze leuk vonden -door simpelweg ervaring(en) op te doen- moet nu iedereen ineens zijn levensmissie weten op z’n 8e. Je mag niks meer roepen, humor of zelfspot gebruiken, want dan heb je meteen een complex of raken mensen gekwetst. We zijn erachter gekomen dat we allemaal getraumatiseerd zijn door de vorige generatie, en we zijn heeeel druk met in dat verleden te leven. We mogen geen brood en vlees meer eten, maar ook geen suiker, maar ook niet teveel avocado, of trouwens… van sommigen mag dat dan weer wel. Daarin vindt iedereen zichzelf ineens een expert. We proppen ons massaal vol met supplementen (guilty) om de gezondheid te boosten, terwijl onze voorouders ook prima oud zijn geworden. Je mag geen alcohol meer, je kunt alleen nog maar vrienden hebben die zich 100% gedragen hoe jij dat wilt, want er is geen ruimte meer voor ‘negatieve energie’ of confrontatie. We geloven in een soort illusie dat miljarden verschillende mensen op aarde ALLEMAAL met elkaar in vrede kunnen leven.

Zucht… wat maken we het onszelf een partijtje MOEILIJK!

En begrijp me niet verkeerd, bovenstaande acties zijn bedoeld om het leven (nóg) beter te maken (denk ik?). Want we vinden het niet goed genoeg (spoiled bitches). Maar ervaren we ook echt dat ons leven zo beter is? Of proberen we in een soort perfect malletje te komen, zonder enige fun of sterfelijkheid te omarmen. Weet je wat ik begin te denken? Ik geloof dat er nog maar weinig mensen zijn die het eeuwenoude concept van het leven begrijpen: ‘Gewoon een goed leven leven’, zonder dat de wereld in te schreeuwen of anderen iets op te leggen. Maar die zie je waarschijnlijk niet op social media, terwijl er genoeg van bestaan denk ik. Die doen lekker ongestoord hun dingetje en hebben helemaal geen tijd voor dat soort fratsen. Ze accepteren alles wat bij het leven hoort en maken het vooral niet moeilijker dan dat het is. Ik ga eens op zoek naar dat soort lui. Want vooral als je ziek bent wil je maar één ding: gezond zijn en ‘gewoon’ kunnen leven. De rest wordt allemaal bijzaak. En I know, het is slechts perspectief. Maar dat haal ik wel als cadeautje uit deze ziekte: gewoon een goed leven (kunnen) leiden, zou het grootste cadeau ooit moeten zijn. Dus ik geniet van de kleinste dingen, met de grootste herinneringen van mijn ‘wilde ik’ in de pocket. 

Simplicity is the way

Wat hier goed bij aansluit: eergisteren keek ik de mini docu “Live to 100 – secrets of the Blue Zone” (ja, ik spendeer momenteel veel tijd voor de TV, en dat boeit me helemaal niets, dus je kunt je commentaar voor je houden 🤪). Hierin werden de vijf meest gezonde zones in de wereld onderzocht, waar mensen dus gemiddeld veel langer leven, zonder handicap of (westerse) ziektes, en het meest gelukkig zijn. Ook hier kreeg ik een goed beeld van het verschil tussen toen en nu. En toen is 20-30 jaar geleden he…

Je moet zelf de docu maar bekijken voor alle details, maar het kwam basically neer op het volgende:

1. Gedurende de dag veel natuurlijke bewegingen maken (door afstanden te lopen, te tuinieren of schapenherder te zijn)
2. Vers eten en uitgebreid koken (waarvan 4 van de 5 blue zones veel koolhydraten eet, maar ook heel veel groentes)
3. Veel tijd besteden aan familie en vrienden (samen eten, samen koken, samen naar het koor en voor elkaar zorgen)
4. Humor en plezier (ze nemen het leven niet te serieus en hebben vooral veel plezier met elkaar door lang te tafelen, veel te dansen en elkaar een beetje te jennen)
5. Ze staan op met een duidelijk doel (eten verzamelen, koken, paar uur hard werken. Werken doen ze trouwens maar een paar uur per dag, zodat ze daarna weer met vrienden en familie kunnen zijn)
6. Wijn (geen grap, ze drinken allemaal redelijk wat wijn, wel lekker zelfgemaakte)
7. Geloven in iets (kan religie zijn, samenkomen met elkaar, maar niks in extremen)
8. Materialisme is ver te zoeken (ze hebben ook weinig geld te besteden en hechten daar ook weinig waarde aan)

Niet echt hele bijzondere dingen eigenlijk. En DAAR zit het hem juist in. Wij neigen ernaar om die ‘kleine, gewone dingen’ niet meer te waarderen. We zijn continu op zoek naar glitter en glamour en willen meer en meer en meer. Niet alleen materialistisch gezien, maar ook op persoonlijke vlak zijn we flink aan het doorslaan. We willen NU weten wat ons levensdoel is. We willen ALLEEN MAAR doen wat we willen. We worden steeds egoïstischer en daardoor steeds eenzamer. Zoals psychiater, hoogleraar en autor Dirk de Wachter laatst in een artikel schreef: “We zijn met de verkeerde dingen bezig. Tegenwoordig besteden we alleen maar tijd aan de buitenkant van de donut te versieren, maar vergeten het gat (in onszelf) te vullen dat hierdoor steeds groter en groter wordt.” Raak man. Echt raak. Ik kan de link van het artikel even niet vinden, maar als ik het vind zal ik hem hierbij plaatsen.

Helaas zijn de blue zones ook flink gekrompen sinds internet bestaat, en I know: het leven verandert nu eenmaal. Maar we kunnen ook met z’n allen weer nieuwe blue zones creëren! Dat heeft de docu maker zelf bewezen door een pilot te doen in een dorp ergens in Amerika. Heel boeiend om te zien! En volgens mij zijn we daar ook wel steeds meer mee bezig. Om het een en ander terug te draaien. Of in elk geval correcties aan te brengen op de gigantisch vele ontwikkelingen van de afgelopen 20 jaar. En dat is maar goed ook. Ik geloof niet dat we er onderaan de streep echt gelukkiger van zijn geworden namelijk.

Dus… op naar een blauwe toekomst!

Nou, een iets andere verjaardag dan de afgelopen 32 jaar dus. Van een iets andere Kiki (lekker zaniken, mijmeren en een 80-jarig leven hebben). Maar van Blue Monday naar Blue zones, we hebben weer genoeg geluld. Dat brengt me bij het einde van deze birthday special met weer een hele rits vol random gedachtes 😂 Ik heb ook weer het een en ander meegemaakt van de week, waar ik eigenlijk van plan was om een blog over te schrijven, maar niet de tijd voor heb gehad. Dus we pakken door en we zien wel even hoe dat gaat met die wekelijkse updates. Ik had nu vooral zin om random te filosoferen zoals je las 😁 En vandaag blijft lekker gewoontjes. Zometeen een taartje en koffie met een vriendin, en daarna een afspraak voor werk. Maar daar blijft het bij. Gewoontjes. Sinds wanneer bestaat dat in mijn vocabulaire!? Pretty new shit men.

Voor nu: 

Ik geloof in een blauwe toekomst. En ik neem in elk geval één les mee aankomend levensjaar: simplicity. De rest zoekt het maar uit 😂 Als dit lijf zo doorgaat ga ik lekker die berggeiten opzoeken en ergens in de mountains van Italië wonen of zo. Dan tuur ik af en toe wel met een verrekijker naar jullie, hoe het er hier aan toe gaat. Hihi. 

Nou, bedankt voor het lezen van mijn 33-jarige gemijmer. Het is niet één en al verdriet en verderf hoor. Ik zie het als een uitgelezen kans om het gat van de donut te vullen. Tijd en energie voor glitter en glamour is er niet, dus ook dát is stiekem best een cadeautje. En laat ik nou goed de kleine mooie dingen vinden. Hell yeah!

Geniet van jullie dag, avond of nacht -wanneer je dit ook leest- en enjoy your time on earth here ♥️ Zorg vooral voor een imperfect leven. Liever kort maar krachtig, dan lang en in een keurslijf. 

Liefs van deze ouwe jonge taart 🎂