Barcelona, the good & the bad

When 2023 kicks in

Dag 3. Kak… Ik had er al een beetje last van in Breda, maar nu ik hier écht helemaal niks meer moet en vrij ben, komt het afgelopen jaar naar boven kruipen. Pieken, maar vooral veel dalen. Die klote ziekte hakt er zo in. Ik vind het elke dag moeilijk om te accepteren dat ik niet meer hetzelfde ben en kan als voorheen. En ik vrees dat de echte acceptatie fase nog moet komen. Dat doet pijn. En is vooral heel verdrietig. En dat komt er allemaal even uit.

Ik praat mezelf veel lieve dingen aan, doe buikademhalingsoefeningen, en laat de tranen ook maar gewoon even komen. Verdriet en angst mag er ook zijn, sterker nog: MOET soms ook even de ruimte krijgen om vervelende dingen een plekje te geven. So, here we are. Kom maar tevoorschijn 2023. It’s time to let go.

City trippin’

Het lukt gelukkig wel om iets leuks te doen vandaag. Ik ga naar twee mooie Gaudi gebouwen in het centrum; Casa de Batllo en Casa Mila. Het metrolijntje weet ik inmiddels goed te vinden en ik loop er vol zelfvertrouwen naartoe. Ik stap uit in de drukke winkelstraat en stap nog even een paar mooie winkels binnen. Het koffertje dat ik bij me heb is alleen WAY too small om ook nog maar één haar bij te proppen, dus het blijft bij ‘kijken kijken nie kopen’. De vorige keer in Portugal had ik een extra koffer gekocht, maar om dat nu weer te doen vind ik een beetje overdreven . Het blijft dus bij een zonnebril van een toeristenkraampje, die ik ook echt nodig heb. De huidige bril mist namelijk al heel lang één van die neusjes, en als ik die af doe zie ik eruit alsof iemand me met een hooivork tussen m’n ogen probeerde te prikken. Dat begint wel een beetje oncharmant te worden…

De Gaudi huizen zijn allemachtig prachtig. Mooie Efteling gebouwtjes, met golvende vormen en mooie materialen. Waarom maken we niet meer huizen in deze vormen? Dan ziet de wereld er een stuk gezelliger uit, denk je niet? Ik maak een paar foto’s en filmpjes, en schiet vervolgens een zijstraatje in voor de lunch. We hebben wederom nog niets gegeten vandaag, en het is inmiddels 14:30 uur, dus het wordt weer eens tijd. Geen idee waar dat ‘vergeten te eten’ ineens vandaan komt. Nou ja, het kan ook geen kwaad na al die feestdagen.

Na de lunch stap ik op naar het centrum. Ik maak wederom een lawa door de prachtige straatjes van Barcelona (nu zijn er wél mensen) en ben helemaal aan het genieten van de stad. Ik duik nog even het MOCO museum, waar ik nog op een bijzonder kunstwerk stuit. ‘Het laatste avondmaal’ a la 2023: Jezus en zijn apostelen, maar dan in deze tijd. Mooi! Ik loop vervolgens langzaam naar het appartement, waar ik wederom KO ga. Om 20:00 uur heb ik met Kat afgesproken vlakbij de Ramblas, en daar wil ik fit genoeg voor zijn. Dus toedelokie, op naar dromenland!

Uiteten met Kat

Dit keer valt het wakker worden mee. De adrenaline om Kat weer te zien helpt ook goed! Ik pak bus 59 naar de Ramblas, wat een ervaring op zich is. Het is poepetje druk in de bus, maar helemaal gezellig. Mensen kletsen bij met elkaar, kinderen spelen met hun vieze vingers op het raam (hoeveel ziektes wil je binnenkrijgen??) en iedereen lacht vriendelijk om zich heen. Dit is toch wel even andere koek dan een bus in Nederland hoor. Sjonge jonge, wat kunnen wij een stel chagrijnige en asociale mensen zijn. Bah. Dat mis ik echt totaal nooit als ik in het buitenland ben. 

Aangekomen bij het restaurant vraag ik de dame naar de reservering. “No reservation made under this name, sorry…” Oh God.. Ze zegt: “May be your friend is in one of our other locations, because there are a few more in Barcelona.” Natuurlijk. Het zal mij niks verbazen. Ik vraag of ik even op de Wifi mag, dan kan ik Kat een berichtje sturen. “Sorry, our wifi doesn’t work.” Godver. Ik loop de straat uit en stap de dichtstbijzijnde snackbar binnen, met de vraag of ik daar even op de WiFi mag. “Ja hoor, no problem!” Gelukkig, dank. Zo zie je maar, er is altijd een oplossing.

Kat appte dat ze 10 minuten later is. Aha, dat kan het ook zijn natuurlijk. Ik vraag of ik wel op de goede locatie ben, en dat was zo. Pfiew… No stress. Die busrit van een half uur is dus niet voor niets geweest!  En ja hoor, ik loop terug en daar staat ze. M’n lieve schat uit Lagos! We omhelzen elkaar alsof we elkaar 100 jaar niet hebben gezien en nemen plaats in deze leuke tent Flax&Kale (tip!!)

Dierbare vriendschap

“Where to start…!!” Roep ik enthousiast. “I know!! Laten we eerst iets bestellen, anders komt daar helemaal niks van nu we zoveel bij te praten hebben!” zegt ze lachend. En groot gelijk heeft ze. Drie uur later zitten we er namelijk nog. Wat is dit fijn. Ik heb Kat leren kennen in Lagos en een tijdje met haar in NomaVillage gewoond. Samen met Nancy en nog een paar anderen waren we een heel hecht clubje. Dat was een periode tijdens corona, toen alles overal dicht was. We zijn allemaal naar Lagos gevlucht en hebben daar maandenlang met elkaar opgescheept gezeten. Lief en leed met elkaar gedeeld, en deze mensen kennen een hele andere kant van mij. Eentje die ik van mezelf mis als ik in Nederland ben. Eentje die zij weer aanwakkert, en waar we bijzondere gesprekken over hebben.

We praten over de keuzes die we maken, waarom we die maken, en in mijn geval: waarom ik die niet (goed) lijkt te kunnen maken. Ze inspireert me om mijn hart weer te gaan volgen, en niet te blijven zitten waar ik nu zit. Ik denk dat menig mens allang aanvoelt dat ik die stap moet maken. De enige die blijft waar ze zit, ben ik zelf. En daar zit ik mezelf onwijs mee in de weg lately. Ik voel weer een vuurtje aanwakkeren, en ik kan er bijna emotioneel van worden. Dit heb ik ZO gemist. Haar, deze inspiratie, en bovenal: deze Kiki. Thank you thank you thank you. Zo dierbaar om dit met haar te kunnen delen. Met een voldaan gevoel wandel ik all the way back naar huis en haal ik onderweg nog een vette icecream. Dankbaar dat ik zulke lieven mensen in mijn leven heb.

The crack is back

De volgende dag word ik wakker met veel pijn in mijn lijf. Dat is dus een corona ding, elke dag wakker worden met pijn en hersenmist. Blijkbaar zorgt dat gekke virus daarvoor, en het bepaalt zelf wanneer het welk orgaan aantast. Russisch roulette is er niks bij kan ik je vertellen. 

Maar wat ik ook heb ontdekt, is dat horizontaal blijven liggen geen optie meer is. Lichamelijk niet, maar mentaal al helemaal niet. Dan kun je net zo goed zes planken voor me klaarleggen, want ik ga niet op mijn 32e als een kasplantje leven. Dus ik negeer de pijn en merk dat ik in ieder geval in een goede mood ben. Dat komt vast door gisteravond. Die lieve Kat heeft me weer aan mezelf herrinerd. Ik stap met een goed gevoel onder de douche, kleed me aan en wandel naar het strand. Daar zit namelijk Honest Greens (dikkkkke tip) waar ik ALWEER een blog ga schrijven! Het is zo ventilerend om dit te doen. En ik ben zo blij dat ik het weer doe en dat het ook weer lukt. Dankjewel lieve familie voor de push tijdens het kerstdiner. En dankjewel lieve lezers, voor jullie leuke reacties ♥️ Dat doet echt goed!

Cappuccino oatmilk, een verse ginger-carrot-orange juice, een acai bowl en Nomads om me heen. Ugh, I feel SO at home again. Aan de tafel naast mij zitten drie meiden te kletsen over hun business, hoe ze zichzelf verder willen ontwikkelen, hoe fijn het is om dezelfde soort mensen om je heen te hebben, en ik glimlach. Yeah. I know exactly what you mean girls.

Schommelend de dag door

Wat gaan we nog meer doen vandaag? Ik weet het eerlijk gezegd niet. Het is de laatste volle dag, en ik wil vooral genieten van de zon. Al schijnt die maar middelmatig vandaag. Toch besluit ik om nog maar eens lekker aan de wandel te gaan. Dit keer langs de kerstmarkt aan de haven. Erg bijzonder trouwens, een kerstmarkt tussen de palmbomen. Weer eens wat anders!

Aan het eind van het straatje staat een flink reuzenrad. En ik wilde Barcelona toch nog graag van boven zien, dus dit lijkt me het goede moment! Zo blij als een kind koop ik een kaartje en sluit ik me aan in de rij. Wanneer we het wagonnetje in mogen, zit ik met twee stelletjes samen. Dat gaat prima, alleen het karretje hangt hé-le-maal scheef (onze kant op). “Miss, can you move to the other side please?” Well… AM I THAT HEAVY??? – We moeten er allemaal om lachen. Maar inderdaad, het ding is weer in balans Jezus zeg hahaha.

Het uitzicht boven is heel mooi. Wat een grote stad is het he. Ik houd er van. Voldaan en blij stap ik weer uit, en ik zet de tocht voort langs het water. Daar stuit ik op wat oude herinneringen…

Kotsende studenten

Ik kom langs een klein haventje waar je met verschillende boottochtjes een tripje kan maken. Ik begin zachtjes te grinniken, want dit ken ik nog wel. Toen we op de middelbare school zaten, gingen we een keer op Catalunya reis. Die reis heette ook wel: de vrije reis. Hier had je de meeste vrije tijd en mocht je ook een avond op stap. Wat de school alleen niet goed had ingecalculeerd, is om de stapavond te plannen, de dag voordat we ’s ochtends een boottrip zouden maken. Op een boot die echt als in de films misselijkmakend op het water deinst. Ja, je raad het al: binnen tien minuten zat iedereen met een kotszak. Wat een nare dag was dat, haha. 

Oh! Ik ben ineens op DE Ramblas! Nou, pakken we die ook nog mooi even mee. Al vind ik de Born en Gothic wijken wel veeeeel leuker. En daar moet ik toch om 17:00 uur weer zijn, want ik heb een Thaise massassie geboekt. En dat is maar goed ook. Ik merk dat ik finaal over m’n grenzen aan het gaan ben. Dat corona lichaam is echt helemaal op. Ik heb overal pijn, ik kan inmiddels m’n arm niet meer optillen en ik heb het gevoel alsof ik mega dronken ben (ook dat is een bijkomend verschijnsel tegenwoordig). Tijd om even te zitten en wat tapas te eten. Misschien helpt dat. Ik wilde ook heel graag even langs de Sagrada Familia, maar ik vrees dat ik die moet laten varen vandaag. Zo loop ik elke dag tegen mezelf aan, en je weet niet wanneer het komt. Soms kan je heel veel aan, zelfs dagen achter elkaar, en soms ben je na één activiteit (werken, douchen, boodschappen doen) finaal naar de klote.

The holy 45 minutes

Gelukkig doet de massage veel goeds. De Thaise dame achter de balie gaf aan dat ik beter voor een semi deep tissue kon gaan, dan voor de volledige deep tissue. Die zou echt heel pijnlijk zijn zei ze. Well, laat ik niet té streng zijn voor mezelf dit keer, we doen de middenweg. 

Godskolere wat een power heeft deze vrouw! Met volle kracht (en behoorlijk wat gewicht) boort ze haar ellebogen en vuisten in m’n rug. Auw, auw, auw… Maar alles voor het goede doel: een deep tissue massage gaat namelijk door je bindweefsel heen, en maakt zelfs opgekropte emoties los. Precies wat ik nodig heb vandaag. Wie weet lukt het ook om met deze marteling dat k*tvirus eruit de ‘wrijven’? Do your best honey.

En ja hoor. Na een uur sta ik buiten en dit is een holy moment: ik voel me ineens helemaal klachtenvrij. Iets wat ik de afgelopen 1,5 jaar nog niet eerder heb gevoeld. De hersenmist is weg, ik heb geen pijn, ik kan prikkels aan, wauw. Ik krijg er tranen van in m’n ogen. Dankjewel!!

Vol verwondering loop ik de stad door, en ik stuit op een winkeltje waar ze sieraden maken. Ik pak de eerste de beste ring, doe hem om mijn ringvinger, en het voelt alsof ik de kers op de taart vind. Een prijs voor het harde werken van het afgelopen jaar, en het strijden tegen dat verschrikkelijke virus. Een cadeautje voor mezelf, omdat ik het waard ben. En ik koop hem. 

Wat zei ik ook alweer over die extra koffer? Grapje, zo ver komt het niet. Maar wat ik wel nog op de kop tik is een mooie zwarte jurk van het Spaanse merk Desigual. Ik heb nog een rugzak bij me waar die eventueel in past, dus ik zeg ook ‘Yes tegen de dress!’. Met een big smile op m’n gezicht loop ik de winkel uit. Ik geniet nog even van de laatste minuten klachtenvrij zijn, want helaas komt de pijn langzaam weer terug. Het is ok. Ik heb even 45 minuten lang kunnen genieten en geproefd van hoe het is om weer helemaal mezelf te zijn. En dat geeft zoveel blijdschap en hoop. She still exists! En al zou het komend jaar bij slechts momenten blijven, daar doe ik het in 2024 voor. 

Hoopvol naar huis

De avond verloopt rustig. Ik laat me verleiden door een knalroze winkeltje met luxe cupcakes, en haal hier mijn avondeten: een cupcake Nutella met Rocher chocolade. Gezond? Nee. Lekker? JA! Vullend? Ook JA!

Thuis laat ik even bezinken wat een schommelde trip het was (letterlijk). Het gesprek met Kat, het einde van 2023, en een nieuw begin in 2024. De toekomst die me staat te wachten, en hoe ik daar zelf weer de regie over krijg. Bewust hierbij stilstaan is écht de key naar een beter leven. Voor iedereen. Ik ga op tijd naar bed, en besluit de volgende dag een laatste stuk te schrijven. 

Ontbijten bij Honest Greens (dit keer een locatie in het centrum) en daarna naar het vliegveld. Ik pak een Aerobus, en die brengt me naar Terminal 1. Aangekomen op het vliegveld, blijkt dat ik in Terminal 2 moet zijn. Godver. Met een shuttle bus lukt het om naar T2 te gaan, maar dan moet je wel bij de juiste halte uitstappen. Niet bij T1A… (die blijkbaar ook te bestaan). Hup, wéér een shuttle bus in. Poeh poeh, we hebben nog 1,5 uur. Gelukkig is dat ruim op tijd, en uiteindelijk zit ik lekker aan het raam in de plane. Wat een fijn tripje was dit. Voordat we opstijgen droom ik alweer weg. 

It ends with a Kiki

2023 was a sign. 
2024 will be the way. 

Ik wens iedereen het allerbeste voor aankomend jaar. Wat ik maar kan blijven zeggen is: luister écht naar je intuïtie. Stop geen dingen weg die juist de ruimte moeten krijgen. Hoe langer je dat doet, hoe heftiger ze terugkomen. En ben lief tegen je medemens. We leven allemaal in een snel veranderende wereld, en hebben elkaar nodig om onszelf niet te verliezen. Het idee dat je je leven helemaal voor elkaar moet hebben, laat dat los. Dat gaan slechts momenten zijn. Misschien wel een periode, maar nooit een leven lang. Beloof me om je dromen te volgen, want dat kan. Verzamel mensen om je heen die dat stimuleren, en vrienden zijn ontzettend belangrijk. Niet elke vriend of vriendin kan dezelfde rol hebben. Zoals mijn moeder zegt: “Maak mest van het verleden, en zaai je eigen toekomst. Nodig mensen uit die je kunnen helpen in je tuintje om nieuwe dingen te creëren. En waarmee je af en toe lekker de boel de boel kan laten.” 

Lieve schatten, bedankt voor het meelezen. 2024: here we go!

♥️ Liefs en liefde