Op naar Barcelona! Zonder internet…

Fuck. Geen internet. Dat betekent dus ook geen Google maps. Ga ik dit echt doen?! Zonder navigatie naar Maastricht Airport rijden?? Ik vrees dat ik geen keuze heb. Ik moet wel! Inmiddels ben ik al 20 minuten aan het rijden, en anders haal ik het vliegtuig niet. Wat een gezeik. Heb ik eindelijk een nieuwe telefoon, blijkt dat ie m’n nieuwe e-sim niet accepteert. En nee, opnieuw overzetten gaat niet. Ik heb alles al gewist van m’n oude telefoon en Odido is vandaag dicht, dus bellen of langsgaan is geen optie. Dan maar naar het vliegveld zonder internet. En dus uiteindelijk naar Barca zonder internet. Zou dat goed gaan?? Het is wel lekker rustig in ieder geval …

Hoe moeilijk kan het zijn?

Wonderbaarlijk genoeg kan ik prima de borden op de weg volgen. Naast het vertrouwen in mijn eigen richtingsgevoel, heb ik het ook voor elkaar gekregen om mijn gps aan te slingeren. Ik moet er gewoon voor zorgen dat dat blauwe bolletje (me ) de juiste kant op gaat. En als het teveel naar links dreigt te bewegen, dan moet ik gewoon een bietje naar rechts bijsturen. Zolang het maar richting Maastricht Airport P2 gaat. Hoe moeilijk kan het zijn? 

Onaangename geuren

Ondertussen meur ik onwijs uit m’n bek. Ik word er gewoon onpasselijk van Die wijntjes zijn er toch behoorlijk ingehakt gisteravond. En nu ik alleen nog ‘vape’ in plaats van rook, zou je zeggen dat je er minder last van hebt, maar niets is minder waar. Ik begin me enorm te irriteren aan die vieze smaak in m’n smoel, dus daar gaan we eens wat aan doen. 

Gefrustreerd graai ik wild om me heen door de auto, om op hoop van zegen een pakje kauwgom te vinden. Helaas, geen succes. Totdat ik flink door m’n schoudertasje roer en nog een verdwaald gelukskoekje op de kop tik. Kijk, dit kunnen we goed gebruiken! Ik breek het doormidden, prop het zo snel mogelijk naar binnen en haal het papieren spreukje tevoorschijn. Vol verwachting lees ik: “Het leven is een dansvloer en je moet zelf voor de muziek zorgen.” Nou… daar kan ik het alleen maar mee eens zijn!! LET’S GO!

Ondertussen heb ik een flinke file te pakken en moet ik al een tijdje HEULLLL nodig plassen. Het zit me inmiddels zo hoog (of laag eigenlijk) dat ik het gevoel heb dat de urine straks terug m’n nieren inschiet. Enfin. Dat is een probleem voor later. Er is namelijk 0 tijd om te stoppen, want ik moet eerst op dat vliegveld aankomen. In one piece, en op tijd. 

Het fraaie Maastricht Airport

Ik weet niet of je al eens vanaf Maastricht hebt gevlogen, maar het is een verdomd klein vliegveldje. Menig busstation is groter! De vorige keer kwam ik hier aan vanuit Portugal, en stond ik stomverbaasd om me heen te kijken toen ik in no-time langs de snelweg stond met mijn koffertje. Niet wetende hoe ik naar Maastricht Centraal moest komen vanuit dit gehucht. Not ideal als je met het OV moet kan ik je vertellen, maar nu prima met de auto. Here we are!

Ik parkeer m’n wagentje bijna naast de ingang van het gebouw, waar ik hem een paar dagen laat staan. Vol goede moed pak ik m’n spullen bij elkaar en waggel ik brakjes de vertrekhal binnen. Bij binnenkomst loop ik vrijwel meteen de douanerij in. Ik moet helaas nog een dik uur wachten, en volgens mij is m’n plas inmiddels m’n blaaswand ingetrokken. Maar die burn moeten we ff doorstaan nu. Ik merk dat ik ook m’n tassen niet goed heb ingepakt, want alles puilt er aan alle kanten eruit. Het is dan ook helemaal ruk als ze bij de douane van alles moeten zien wat onderin de tassen zit… Zucht, steun, kreun… Why…

Nog wat dompertjes hier en daar

Ik tik twee UBER kleffe ham-kaas croissantjes voor 9 euro op de kop (say whutttt!) en ga vol enthousiasme op de wifi op zoek naar tickets voor de Sagrada Familia. Dat is namelijk één van de redenen dat ik weer eens naar Barcelona wilde. Dat ding is nog steeds niet af, maar blijkbaar wel heel erg mooi van binnen met alle mozaïeken en lichtinval etc. Dat kan ik me nog enigszins herinneren van vroeger, maar we zijn ook weer een jaartje ouder, en zo ook de Sagrada Familia. Enfin, deze droom kan ik ook meteen weer laten varen, want guess what: no tickets available until the 3th of January WTF!!! Gewoon hé-le-maal uitverkocht die toko!! Wat ziek! Wat kut ook Mee dat ik het lees krijgen we ook te horen dat onze vlucht is vertraagd. Mennn… 

Ik probeer nog wat screenshots te maken van mogelijke routes van de airport naar het appartement in Barca, maar ik vrees dat het toch anders gaat lopen dan verwacht. Het is wel iets om over na te denken: hoe ga ik daar zonder internet vertoeven? Je hebt overal wel wifi, maar niet als je onderweg bent. Ouderwets een kaart van de stad kopen dan maar? Alles van tevoren uitstippelen? Het is in ieder geval avontuurlijk, dat dan weer wel. Ik zal morgen eens proberen Odido te bellen, want anders gaat het finaal mis vrees ik. En ik kwam tenslotte voor m’n rust. Niet om in de jagers en verzamelaars modus te komen. 

In het vliegtuig kom ik erachter dat mijn meur best meevalt. Althans, de man naast mij ruikt écht naar rotte eieren wanneer hij z’n mond opentrekt. Mijn aroma valt ineens in het niet! Ik doe net alsof ik heel druk ben, zodat hij het idee krijgt dat ik een heel asociaal en onbereikbaar persoon ben, en het werkt. Fijn.

Rondstruinen naar de mocktail

Aangekomen in Barca is het even zoeken. Metro? Tram? Bus? Ik loop naar ongeveer alle hoeken van het vliegveld en stuit uiteindelijk op een lange rij mensen buiten. Een Aerobus naar Barcelona centrum. Dat moet goedkomen! Ik koop een ticket en 20 minuten later sta ik op Plaza de Catalunya. Een heel groot kruispunt, mooi verlicht voor de kerst, en zonder internet. Where to go?? Ik loop een metrostation binnen en zie niet de metrolijn die ik me kan herinneren die ik moet hebben. We gaan verder op intuïtie. Ik loop een willekeurige straat in en kom een ATM tegen. Handig! Een taxi pakken kan dan altijd nog. Toevallig zie ik weer een metrostation en ik loop er vol goede moed naartoe. Ja hoor, bingo! Deze lijn moet ik hebben. Twee haltes verder sta ik dan eindelijk in m’n straatje. YES

Bij binnenkomst in het appartement gooi ik meteen m’n spullen op de bank. Ik drink een groot glas water en ik sta binnen een minuut weer buiten. Ik zit namelijk op 200 meter van het strand en de palmbomen, en die MOET ik ff aantikken!! Ik krijg accuut een enorme endorfine boost en ik plaats mezelf daarna lekker op een terrasje. Er is geen kip, but I don’t care. Ik ben helemaal gelukkig met m’n mocktail, vrolijke Spaanse mannetjes en heerlijke salsa muziek. We arrived. En het leven is goed zolang deze meid kan exploreren ;).

Tijdens het kerstdiner werd mij vriendelijk verzocht om weer te gaan bloggen. Bij deze is de kop eraf. Jullie hebben mij weer zo ver gekregen. Dank voor de push!! Ik ga lekker genieten hier in Barca en bijkomen van het afgelopen jaar. Het gevecht tegen long covid is nog steeds a daily pain in the ass, maar ik probeer er elke dag het beste van te maken 🙂 En laat ik daar nu best goed in zijn! Want als je kunt genieten van de kleine dingen, kun je genieten van bijna elke dag. Hoe moeilijk het soms ook is.

Fijne feestdagen lieve mensen, volg je hart en tot de volgende xx